Bir müşahidəmi açıqlamaq istəyirəm. Bu bizim
sayğılı müəllim-öyrətmənlərimiz hər zaman gileylənirlər ki, tələbə-öyrənciləri
dərs getdiyi zaman onları eşitmək istəmirlər, öz aralarında söhbətlər edirlər,
nizam-düzəni pozurlar. Doğru. Mən də bunu öz öyrəncilərimdə görürəm.
Ancaq elə o öyrətmənlərin özləri də rəsmi
yığıncaqlarda olurlar. Onların qarşısında kimsə çıxış edir. Bəs onlar özləri nə
edirlər? Elə o tələbələr kimi öz aralarında başqa söhbətlər edirlər, məruzəçini
eşitmək istəmirlər. O toplantılarda da səs-küy olur. Məruzəçilər də onları
sakitləşdirmək zorunda qalırlar, öyrənciləri kimi.
İndi belə bir soru ortalığa çıxır: bu
öyrətmənlər özləri düzənə tabe olmurlarsa, necə olur öyrəncilər haqqında
gileylənib, indiki gənclərə qarşı bu sözləri deyirlər? Çünki bir adamı nədəsə
suçladınsa, onda özün o suçu etməməlisən. Edirsənsə sənin suçlamaq hüququn
yoxdur axı.
Bu da nədəndir? Özünə kənardan baxmamaqdan,
özünü güzgüdə görməməkdən. Özün bəlkə də o öyrətməndən betərsən, ancaq özünü
görmürsən, ondan gileylənirsən.
Mən də öyrətmənəm. Mənim də dərslərimdə
öyrəncilər elə bu kimi davranırlar. Ancaq mən onlara heç bir söz demirəm, onlar
haqqında gileylənmirəm. Nə üçün? Çünki mən özüm də rəsmi yığıncaqlarda özümü
elə onlar kimi aparıb, məruzəçiyə çox zaman qulaq asmıram. Ancaq onda qulaq
asıram ki, o doğrudanda maraqlı-ilginc və aktual şeylərdən danışsın.
Buna görə də, mənim tələbələrim dərslərimdə
mənə qulaq asmaq istəməyəndə, mən özümə sual verirək, nə üçün onlar məni
eşitmirlər? Və suçlu özümü bilirəm, onları yox. Deməli mən bu dərsi o səviyyədə
onlara çatdırmıram ki, onlar ilgilənsinlər və məni eşitsinlər.
Beləliklə hər bir öyrətmən öncə özü haqqında düşünməli və suçlu özünü bilməlidir, öyrənciləri yox.